ความกลัว คือสัญชาตญาณพื้นฐานของมนุษย์ที่ถูกกระตุ้นจากอันตราย
ความตลก คือปฏิกิริยาสะท้อนกลับเมื่อเจอสิ่งอันตรายที่ยังปลอดภัย
*บทความนี้มีสปอย*
จุดเชื่อมโยงของสองอารมณ์นี้คืออันตราย แต่อย่างที่มนุษย์ทุกคนเคยสัมผัส ความกลัวนั้นอันตรายเกินกว่าจะปลอดภัย
ถึงกระนั้นนักเขียนผู้หนึ่งนาม โทโมกิ อิสึมิสามารถรวมสองสิ่งนี้ได้สำเร็จกับผลงานที่ชื่อว่า “มิเอรุโกะจัง ใครว่าหนูเห็นผี” มังงะคอมเมดี้ที่ว่าด้วยเรื่องของมิโกะ เด็กสาวผู้มีพลังในการมองเห็น “สิ่งน่ากลัว”อย่างภูตผีปีศาจ ซึ่งเป็นพล๊อตเรื่องของมังงะโชเน็นทั่ว ๆ ไป แต่มิเอรุโกะจังกลับฉีกออกไปมากกว่านั้น คือ ความตลกที่เป็นเอกลักษณ์
ผู้เขียนมักใช้กลวิธี อันตรายและปลอดภัย ซึ่งเป็นพื้นฐานของทฤษฎีความตลกได้ดีเยี่ยม แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือ ผู้เขียนมักจะให้มิโกะอยู่ในสถานะที่อันตรายสุดขีดก่อน และจากการที่มิโกะดิ้นลนมาก ๆ เพื่อออกจากสถานการณ์นั้นทำให้เกิดเป็นความผิดปกติรอบที่สองก่อนจะกลับมาปลอดภัย การอยู่ในอันตรายสองรอบนี้ทำให้มุกตลกในเรื่องนี้มีจังหวะที่ลงตัวและเป็นเอกลักษณ์เอามาก ๆ นอกจากนี้การดิ้นรนของมิโกะยังเป็นที่น่าจดจำและเป็นตัวเองมาก ๆ ของคุณโทมิโกะ มิสึมิแต่จะเป็นวิธีการใดนั้นผู้เขียนบทความขอไม่สปอย
แต่เรื่องนี้ไม่ได้มีเพียงความตลกเท่านั้น เพราะยังมีปมปัญหาต่าง ๆ ที่ผู้เขียนสามารถเรียงร้อยเรื่องราวให้เราแทบไม่สามารถเดาความต้องการของแต่ละตัวละครได้เลย ซึ่งนั่นยังทำให้เกิด “การหักมุม”ที่สุดแสนจะตราตรึงใจ ของตัวละครที่เราไม่คาดคิดว่าแท้จริงแล้วเขานั้นดีหรือเลวกันแน่
รวมทั้งในเรื่องยังมีหลากหลายอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นความสูญเสีย ความโกรธเคือง ความหวังดี หรือแม้แต่ความผูกพัน ที่มิเอรุโกะจังถ่ายทอดมากมาได้เต็มอารมณ์และเป็นเอกลักษณ์ไม่แพ้ความตลกเลย
ซึ่งปมประเด็นเหล่านี้นอกจากจะทำให้เรารับอารมณ์ต่าง ๆ จนทำให้เสียน้ำตา แล้วยังได้อีกสิ่งที่ล้ำค่ากลับมาคือ ”ข้อคิด” ของสิ่งที่มองไม่เห็นได้ นั่นก็คือความไม่ประมาท และการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว เช่น [สปอย] การสูญเสียคนสำคัญไป แม้มีเพียงมิโกะที่เห็นว่าคนสำคัญเหล่านั้นยังคงอยู่เป็นวิญญาณ แต่คนสำคัญเหล่านั้นกับต้องการเพียงแค่ให้คนสำคัญของพวกเขายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น
ในเส้นเรื่องหลัก มิเอรุโกะจังก็ทำได้ดีไม่แพ้ส่วนอื่น ๆ ในการเล่าเรื่อง ผู้เขียนสามารถเชื่อมโยงปริศนาของตัวละครหลักแทบทุกตัวในเรื่องที่แทบไม่มีภูมิหลังสอดคล้องกันมารวมกันได้อย่างตราตรึงใจ และยังทำให้เห็นแง่มุมและความเป็นมาหรือการพัฒนาของตัวละครได้อย่างดีเยี่ยม
ที่สำคัญที่สุดคืองานภาพ มิเอรุโกะจัง เป็นมังงะผีที่วาดผีออกมาได้น่ากลัวและไม่น่ากลัวพร้อม ๆ กันได้ คือผีปกติที่มิโกะเห็นตามชีวิตประจำวันผู้เขียนก็วาดออกมาให้น่ากลัวสมเป็นผีแต่ไม่น่ากลัวเกินไปจนติดตาและสร้างความขวัญผวาให้ผู้อ่าน แต่ที่พิเศษไปกว่านั้นคือผู้เขียนสามารถวาดผีในเส้นเรื่องหลักที่เป็นอันตรายและมีความสำคัญออกมาให้น่าสะพรึงกลัว น่าขนหัวลุก และเป็นที่จดจำได้อย่างดีเยี่ยมแถมยังปล่อยมาในช่วงหลัง ๆ ทำให้ผู้อ่านไม่สยองจนเกินไป เรียกได้ว่าผู้เขียนเข้าใจจังหวะในทุกบริบท รวมทั้งตัวละครหลักแต่ละตัวก็ได้รับการออกแบบให้ดูธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาผ่านนิสัยของพวกเขา
จากที่อ่านมาผู้เขียนบทความมองว่าในเรื่องนี้มีหลายอย่างที่อยู่ขั้วตรงข้ามกันแต่ผู้เขียนกลับนำมันมารวมกันได้อย่างลงตัวและเป็นเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ โดยรวมมิเอรุโกะจัง ใครว่าหนูเห็นผี เป็นมังงะที่ครบทุกรสไม่ว่าจะเป็นตลก ดราม่า มีเรื่องให้ผู้อ่านขบคิด รวมทั้งความสยองในทุก ๆ เล่มที่อ่าน นอกจากนี้งามภาพยังดีไหลลื่นเหมาะสำหรับคนหัดอ่านเรื่องสยองขวัญหน้าใหม่อีกด้วย
